s_empty

Wim Slingerland, of ´Wim Junior´ zoals wij hem noemden, is afgelopen dinsdagavond 9 december overleden.

Een generatiegenoot waar we afscheid van moeten nemen, dat is confronterend en verdrietig. Als oud-teamgenoot is mij gevraagd om een “in memoriam” te schrijven.

Wim, van jongs af aan korfballer in hart en nieren,werd uiteindelijk aanvoerder van het vlaggenschip. Een imposante persoonlijkheid met een al even imposante stem. Een aanvoerder die menig tegenstander knikkende knieën bezorgde. Zeker niet de snelste van het team maar een goalgetter met een loepzuiver schot, die je geen centimeter ruimte moest geven. Voor ons als teamgenoten vaak de rust zelve die voor de juiste balans zorgde. Wim was in zijn beste tijd als korfballer een onmisbare schakel in het 1e team.

Hij genoot van alles wat IJsselvogels was: het spel, de supporters en het sociale aspect.
Kortom een clubmens pur sang, die velen wekelijks veel kijkplezier bezorgd heeft.
Na zijn actieve korfbalperiode is hij gaan tennissen. Zijn rood/witte hart is hij echter nooit kwijtgeraakt. Hij bleef betrokken, was op de hoogte en kwam geregeld aanmoedigen en even bijkletsen.

Ook dan was hij niet te missen. Voor ons allen nog steeds, Junior! Na een zorgelijke periode met aanhoudend ernstige medische klachten heeft hij uiteindelijk deze (wed)strijd niet kunnen winnen. Wat ons rest zijn de vele sportieve herinneringen aan die ‘goeie ouwe’ tijd.

Voor zijn vrouw Janine, zijn ouders en naaste familie is er nu vooral het immense verdriet en het besef van nooit meer. Zij moeten verder met, ongetwijfeld, heel veel mooie herinneringen aan Wim. Een periode waarin wij jullie veel sterkte en elkaars nabijheid toewensen. En wellicht dat er na een periode van verdriet toch weer ruimte komt voor een herinnering met een dierbare glimlach.

Want dat is namelijk zeker zoals wij , zijn oud team en –clubgenoten, hem zullen herinneren: met een sportieve glimlach!

Hans Klijn